De gymzaal

Madeline veegde de tranen van haar wangen af en haalde haar schouders op. 'Kyla gaf een feest en ze had gezegd dat het een kostuumparty was... tegen mij en Emma, en nou ja - dat was het dus niet. Je kan wel raden wat er daarna gebeurde.' snifte ze en veegde haar uitgelopen mascara van haar wang af. Ze voelde zich wat ongemakkelijk aan zijn zijde, maar ze was blij dat ze het tenminste tegen een leraar kon zeggen, misschien werd er dan eindelijk iets aan Kyla's gedrag gedaan, hoewel ze niet veel hoop had.

Ze glimlachte dankbaar om het complimentje en dronk ook van het drankje. Het was lekker spul, en ondanks dat ze normaal geen alcohol dronk, durfde ze het nu niet af te slaan. Ze werd rood bij zijn stralende glimlach en zelf glimlachte ze terug. 'Nee, inderdaad. Ik denk dat ik voortaan Kyla niet meer zo snel ga geloven. Het is gewoon stom dat we er zo ingetrapt zijn.' Daarna stak ze een beverige hand uit. 'Ik ben trouwens Emma. Emma Winter.'

'Oh kom op! Ze houden er helemaal niets aan over.' riep ze gefrustreerd uit en gooide haar handen in de lucht. 'Ik snap echt niet dat je er zo moeilijk over doet. Ik biedt morgen mijn excuses wel aan als je dat zo graag wilt, jij je zin!' Ze snapte echt niet wat zijn probleem was, hij kende ze niet eens en daarbij had hij nog nooit met ze gepraat en nu? Nu stond hij ineens aan hun kant.

'Sydney,' zei hij vriendelijk en schudde kort haar hand. 'Je had het niet kunnen weten, serieus niet.' verzekerde hij haar en dronk de beker leeg, om deze vervolgens met een boog in de prullenbak te gooien. 'Daarbij kan het als nog gezellig worden... waar is je vriendin eigenlijk naartoe?' vroeg hij en keek de zaal rond. Hij zag niemand meer in kostuum, waaruit hij concludeerde dat ze waarschijnlijk weg was.

Ondanks dat Charlie maar weinig moroi-leerlingen kende, kende hij Kyla wel degelijk. Het was moeilijk om haar níet te kennen. 'Wat een rotstreek,' mompelde hij gemeend en legde vriendelijk een hand op haar rug. 'Maar het zal vast meevallen, want je ziet er erg mooi uit. Wat is trouwens je naam?' Hij nam aan dat ze hem wel kende, want erg veel leraren had deze school nou ook weer niet. 'En... Waar was je nu naar op weg?' Zijn zin om naar dat feest te gaan, was nu ook helemaal verdwenen.

Ze dronk ook haar beker leeg en glimlachte om zijn woorden. 'Ja, wie weet,' zei ze met een hoopvolle glimlach, maar die werd minder toen hij Madeline noemde. 'Ik denk dat ze terug is naar de kamer... Stom, ik had achter haar aan moeten gaan. Ik heb geen idee of het wel goed gaat.' Ze wist dat Madeline goed op haarzelf kon passen, maar ze was erg overstuur... Ze hoopte dat ze of in hun kamer was of met iemand samen. 'Nou ja, we hadden het natuurlijk aan enkele mensen kunnen vragen. Maar mensen gaan niet echt met ons om,' zei ze schouderophalend.

Madeline keek op toen hij om haar naam vroeg. 'Madeline..' Zijn compliment had ze niet eens opgemerkt. 'Naar m'n kamer.' mompelde ze en keek weg. 'I- ik denk dat ik daar maar naar toe ga zo... ik zie er niet uit en, nou ja -' Ze haalde haar schouders op. Wat had ze überhaupt nog op dat feest te zoeken? De kans dat ze Kyla tegen zou komen was veel te groot en daarbij wilde ze niet dat mensen zagen dat ze had gehuild.

'Oké, prima, dan zijn we er gewoon over uit. Morgen bied jij de verontschuldiging aan en dan ben ik tevreden.' Hij zuchtte en zette een stap naar haar toe, om een hand op haar wang te leggen. 'Kyla, alsjeblieft, denk de volgende keer na voordat je weer zoiets doet.' Hij zag hoe haar vriendinnen naar hun tweeën keken en zuchtend liet hij haar los. 'Ik-ik zoek Aiden wel weer op. Dan kan jij naar je vriendinnen toe.'

'Ze redt zich vast wel. Daarbij ben je nu hier, toch?' Hij had haar hiervoor nog nooit gezien, of nou ja - natuurlijk had hij haar wel eens gezien, maar hij kende haar inderdaad niet. 'Waarom gaan mensen niet met jullie om?' vroeg hij fronsend en sloeg zijn armen over elkaar heen.

- geen inspiratie. xd

Kyla keek hem aan. 'Best.' Ze zou haar excuses aanbieden en dan was dat hele gezeik ook weer over. 'Laat die trutten lopen, ze kunnen heus wel zonder me.' merkte ze op en liep richting de drank tafel. Haar hele humeur was verpest. Het had gewoon een leuk feest moeten worden en alleen door Indra's medelijden met zielige meisjes, was het kut.

Charlie keek haar peilend aan en haalde zijn hand van haar rug af. 'Zal ik met je meelopen? Als leraar ben ik daar een soort van verplicht voor, maar ik denk dat je ook wel behoefte hebt aan gezelschap. Ik trouwens ook. Mijn broer had weer eens een vergadering met enkele andere leraren en ik ben zoals altijd weer buitengesloten.' Hij stond zuchtend op en stak zijn hand uit, om haar weer rechtop te trekken. 'Waar slaap je?'

Madeline wilde het aanbod afslaan: eigenlijk had ze helemaal geen behoefte aan gezelschap, maar omdat ze nooit nee kon zeggen, haalde ze haar schouders op en stond ze op van het bankje. 'In M3.' Dat was de derde gang van de Moroi vleugel. De linkervleugel was voor de Dhampir groepen, en de rechter voor de Moroi. Toen hij vertelde dat hij was buitengesloten, begon ze zachtjes te lachen. 'Dan zijn we daar in ieder geval gelijk in...' merkte ze op, terwijl haar lach verdween. 'in buitengesloten worden.'

Charlie sloeg zijn armen over elkaar heen en liep zo mee met Madeline. Hij kwam niet zo vaak in de vleugel van moroi, dus volgde hij haar maar. Hij lachte met haar mee, maar stopte toen haar glimlach verdween. 'Is het zo erg dan?' vroeg hij verbaasd. Hij snapte er niets van: het was een hartstikke knap meisje om te zien, ze was erg aardig, en dan wordt ze buitengesloten? Als hij jonger was geweest, dan had hij het wel geweten.

Madeline lachte schamper. 'Je kent het Moroi systeem hier op school niet goed hè?' vroeg ze en stopte met lopen. 'Je hebt de populaire Moroi. Kyla en haar... aanhangers. Dan heb je de Moroi die nergens echt bij horen en met rust gelaten worden en dan heb je de Moroi die altijd de lul zijn, de Moroi die werkelijk iets willen leren hier op school. Dus waarschijnlijk heb je de grootste Moroi nerd voor je neus staan.' vertelde ze hem en liep verder.

Ze moest lachen om zijn vraag. 'Waarom mensen niet met ons omgaan?' Al snel werd ze stil en dacht ze na. Waarom gingen mensen eigenlijk niet met hen om? 'Nou, we zijn beide erg verlegen,' zei ze zachtjes en, inderdaad, verlegen. 'En erg op onszelf en stil... En ik denk dat mensen het niet zo leuk of boeiend vinden om met ons om te gaan... Maar dat is niet erg. Madeline is een hele goede vriendin.' Ze schonk een nieuw bekertje met drinken in en glimlachte. 'Ja, ik ben hier nu toch, in een groene jurk, dus ik kan er maar beter het beste van maken,' giechelde ze.

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben een dhampir leraar, natuurlijk heb ik niets met moroi te maken,' legde hij uit, maar luisterde wel aandachtig naar haar woorden. Het was net alsof hij in een soap zat als hij die verhaal over deze school hoorde: altijd maar drama, rangen en populariteit. Natuurlijk had hij zelf ook op zo'n school gezeten en veroorzaakte hij de meeste problemen, maar hij vond het sneu dat mensen zo'n lief meisje slecht behandelden. Hij moest lachen en keek haar nieuwsgierig aan. 'Wat is je kracht?'

'Ik vind het nergens voor nodig dat niemand met jullie omgaat.' constateerde hij nadat ze het had uitgelegd. Hij pakte een hapje van de tafel af en nog een flesje bier. Bier bleef toch altijd zijn favoriet. 'Inderdaad,' Hij keek de zaal rond en grinnikte toen hij Kyla en Indra zag. Die jongen was vast en zeker niet blij met zijn vriendin op dit moment.

'Lucht.' vertelde ze hem en liet een zacht briesje door de gang heen waaien. Sommige mensen vonden lucht maar een stom element: je kon er haast niets mee en iedereen was dan ook jaloers op de vuurstuurders onder hen. Madeline daarentegen was dol op haar element, ze kon er zoveel dingen mee doen en ze was dan ook altijd zeer leergierig als het ging om de elementlessen.

Hij haalde verrast zijn wenkbrauwen op. 'Lucht? Dat is gaaf,' zei hij gemeend. Persoonlijk was hij nogal een vurig type, dus was zijn favoriete kracht wel duidelijk. Maar jammer genoeg had hij alleen maar zijn spierkracht en snelheid als extraatje, omdat hij een dhampir was. 'Trouwens, ik geloof dat we bij je kamer zijn,' zei hij, terwijl hij naar de bordjes op de deuren keken, en voor de hare stopte. Hij wreef over zijn stoppelige kaak en glimlachte. 'Gaat het nu alweer wat beter?'

'Dat is lief van je, bedankt. Ik vind het ook echt heel erg leuk dat je me gezelschap houdt,' zei ze gemeend en kneep even zacht in zijn arm. Al snel liet ze hem los en volgde ze zijn blik, die op Kyla gericht was. Zuchtend sloeg ze haar ogen neer en zette ze haar beker drank weg. 'Sydney, wil je met mij dansen?' vroeg ze zachtjes en verlegen, maar ook enthousiast. Ze had zin om gewoon pret te maken, zoals ze de avond ook verwacht had.

Madeline knikte. 'Bedankt voor het meelopen.' zei ze gemeend en glimlachte verlegen. 'Veel plezier nog op het feestje... tenminste, ik ga er vanuit dat je daar naartoe ging.' zei ze nog en opende de deur naar haar kamer.

Sydney keek haar even verbaast aan en zette het flesje bier neer. 'Één dans moet wel lukken.' zei hij met een grijns en haalde zijn hand door zijn haren heen. 'En daarna ga ik weer terug, ze kunnen af en toe gewoon niet zonder me.' zei hij, terwijl hij naar zijn groep vrienden wenkte die begonnen te joelen.

Emma moest lachen toen zijn vrienden begonnen te joelen en liet wat plukken haar voor haar gezicht hangen, zodat zij en Sydney niet konden zien dat ze moest blozen. 'Dat is geen probleem, ik wil je niet bij je vrienden weghouden,' zei ze gemeend en liep achter hem aan de dansvloer op. Ondanks dat ze niet heel veel durfde op de dansvloer kon ze wel goed dansen. Ze bewoog wat mee op de ritme van de muziek en keek Sydney met een glimlach aan.

Charlie glimlachte zijn tanden bloot en legde zijn hand vriendelijk op haar schouder. 'Graag gedaan. Je hebt me gered van een heel erg slecht feest,' lachte hij en kneep even in haar schouder. 'Nee, ik ga er niet meer naartoe. Dan zou ik toch ergens dronken in de gangen eindigen. En ik wil de studenten dat beeld besparen.' Charlie moest lachen en realiseerde zich niet dat hij wel erg eerlijk was. 'Slaap lekker. En laat je vooral niet door dat meisje op je kop zitten.'

Indra twijfelde voor enkele seconden en liep toen toch maar achter zijn vriendin aan. Hij was hard genoeg geweest voor één avond en ze had beloofd dat ze haar verontschuldigingen zou aanbieden, dus had hij geen reden meer om boos te zijn. Hij legde zijn arm om haar heen en drukte een kus op haar slaap. 'Kom op, waar is dat feestbeest in je gebleven?'