De gymzaal

-

Ailen was één van de weinige Moroi studenten die werkelijk van sport hield. Ze hadden het niet erg vaak; maar eens in de twee weken, maar altijd genoot hij ervan. Zelf ging hij nog wel eens een rondje rond de campus rennen. Moroi waren er om beschermt te worden, Dhampirs waren voor het zware werk en dat was waar hij het niet mee eens was. Waarom zou hij niet kunnen sporten en een Dhampir meisje wel?

Ondanks dat Indra niet per se gek was op sporten deed hij vaak toch wel actief mee met Ailen. Hij had een bal in zijn handen en dribbelde er sloom mee door de gymzaal. Hij moest altijd even op gang komen, integenstelling tot Ailen die leek te barsten van energie. 'Dus, hoe gaat het? Ik heb je al paar dagen niet meer gesproken.' Indra gooide de bal naar zijn vriend toe en glimlachte.

Ze waren nog aan het opwarmen en Ailen dribbelde zijwaarts voordat hij de bal terug gooide naar Indra. 'Het gaat z'n gangetje. Jij bent veel te druk bezig met Kyla, daarom heb je geen tijd meer voor je beste vriend.' grapte hij. Soms snapte hij echt niet wat Indra in haar zag - ja oké, ze was knap, maar dat zag je niet terug in haar karakter.

Hij haalde zijn schouders op en ving de bal van Ailen een beetje klunzig. 'Zoveel aandacht heb ik toch ook weer niet voor haar?!' mopperde hij zachtjes en zuchtte toen. Hij liet de bal vallen en legde zijn handen in zijn haar. 'Ik besteed teveel aandacht aan haar, niet waar? Als vriend moet je me daarvoor waarschuwen! Op tijd,' voegde hij nog lachend toe en pakte de bal weer op. 'En jij dan, Ailen, de eeuwige rokkenjager!'

'Zij is de enige waar je de hele dag aan denkt en zeg niet dat het niet zo is.' Ailen wist heus wel waar de gedachten van zijn vriend de hele dag waren. 'Maar ik neem het je niet kwalijk, je weet wat ik van haar vind.' Hij beoordeelde zijn vriend er niet op, maar ook Indra wist dat Kyla niet Ailen's favoriete persoon was. 'Ik? Een rokkenjager? Kom op zeg.' lachte hij.

Indra gooide de bal hard naar zijn vriend terug en zacht grinnikte hij. Zijn vriend had gelijk, zijn gedachten zaten inderdaad vaak bij Kyla, maar dat zou hij natuurlijk nooit toegeven. 'Maar waarom denk je zo over haar? Bij mij is ze hartstikke aardig, en- en...' Hij wist niets meer te zeggen, dus ging hij maar op de bank aan de zijkant van de zaal zitten. Ze was niet hartstikke aardig als ze alleen waren, ze was bijna nooit aardig. Maar op de een of andere manier was Indra blij met haar aandacht: ze pasten als vuur en water bij elkaar.

'Tegen jou mag ze dan wel aardig zijn, maar tegen de rest van de school niet.' grinnikte hij en dribbelde nog wat met de bal, voordat hij naast zijn vriend op de tribune ging zitten. 'Kijk, ik weet dat je gelukkig met haar bent en daar ben ik ook blij om. Verder gaat het niet om mijn mening, oké, het gaat erom wat jij voor haar voelt.' Hij was er zeker van Indra ook niet al Ailen's vriendinnen mocht, en hij had daar ook nooit een probleem van gemaakt, dus zou Ailen dat ook niet doen.

Hij keek zijn vriend dankbaar aan: op een vriend als Ailen kon je altijd steunen, ondanks dat hij het niet altijd met Indra eens was. 'Het is wel een raar gevoel hè, dat school weer is begonnen. Ik was net zo gewend geraakt aan vakantie,' zuchtte Indra. En het was heerlijk geweest om paar weken gescheiden te zijn van Kyla en wel samen te zijn met zijn familie en broers. 'Hoe was jouw vakantie?'

'Mijn vakantie was oké, niet al te veel bijzonders gedaan.' Hij was naar zijn ouders gegaan. Ze woonde op the Royal Court en het was altijd leuk om daar langs te gaan. Zeker als er weer eens een feest werd gegeven in één van de "geheime" ondergrondse locaties; daar was Ailen altijd van de partij. 'Naar Court geweest, wat gefeest, met mijn ouders wat dingen gedaan, je kent het wel.'

'Naar de Royal Court?' vroeg hij verbaasd. Zijn vriend had altijd geluk: zelf moest hij met zijn ouders op vakantie naar een of ander ver land, waar zeer weinig te beleven was. De meeste van zijn broers hadden toestemming gekregen om thuis te blijven, maar omdat hij de jongste was, was hij weer eens de pineut. 'Hoe was het? Was Kyla niet ook tijdens de vakantie op the Royal Court?'

'Het was wel leuk, niet zo bijzonder eigenlijk.' Veel Moroi zagen het als een eer om op de Royal Court te komen, maar Ailen zag het allang niet meer als een privilege. Natuurlijk was het er mooi, en had je alles binnen handbereik, maar aan ieder voordeel, zat een nadeel: omdat zijn vader een belangrijke plek innam binnen de Moroi gemeenschap, moest hij ook altijd bij saaie diners zijn en zich gedragen als de perfecte zoon. 'Ja, Kyla was er ook.' Gelukkig had hij haar niet vaak gezien.

Indra rolde met zijn ogen en porde zijn vriend. 'Niet zo bijzonder? In de jaren dat ik er ben geweest, was het steeds geweldig. Ik hoop dan ook dat ik volgende vakantie wel weer een keer naar the Court ga.' Hij zuchtte toen hij de basketbal zag liggen en zich weer herinnerde waarom ze hier ook alweer waren. 'Ga je nog door? Want anders dan kunnen we ons gaan omkleden en naar de kantine gaan om wat te eten.'

'Ja, maar ik kom er iedere vakantie, en dan wordt het saai, geloof mijn woorden maar.' De eerste paar keer was het leuk en indrukwekkend, maar het begon al snel te vervelen en al helemaal als je naar formele zaken moest luisteren. 'Nah, laten we ons maar gaan omkleden.' Ja, hij hield van sport, maar soms had hij er ook genoeg van.

'Ja, goed idee, ik denk trouwens dat de novices hier zometeen gaan trainen,' mompelde Indra en pakte zijn spullen op, om meteen richting de kleedkamers te lopen, voordat Ailen zich nog ging bedenken. 'Tja, ik kan begrijpen dat het minder wordt... Trouwens, hoe gaat het nu tussen jou en je vader? Scheept hij je nog steeds met allemaal verantwoordelijkheden op?' vroeg Indra geïnteresseerd.

'Ja, inderdaad.' Hij stond op van de tribune en liep richting de kleedkamers. 'Ach, ik luister allang niet meer naar wat die man me te vertellen heeft. Hij weet toch wel dat ik het niet wil doen, dus hij kijkt zelf maar wat hij ermee doet.' Hij had lang geluisterd naar zijn vader, maar daar was hij inmiddels mee opgehouden: het had toch geen nut om tegen hem in te gaan, dus negeerde hij hem maar gewoon, dat maakte alles een stuk makkelijker.

Indra liep stilletjes naast zijn vriend en in de kleedkamer nam hij plaats op een bank. Ailen's vader gaf ten minste om zijn zoon... Dat kon Indra niet over zijn vader zeggen, die hij jammer genoeg niet kende. Hij wou dat zijn pleegvader hem zoveel verantwoordelijkheid gaf, maar die zag hem nog als de kleine jongen die hij ooit op de stoep had gevonden. 'Balen, man. Maar wat is het dan dat je wil? Wil je reizen, ofzo?'

Ailen haalde zijn schouders op. 'Ik weet het nog niet. Ik zie wel wat er gaat gebeuren.' Hij was nog helemaal niet bezig met zijn studie. Misschien wilde hij wel naar de Universiteit, of iets anders. Hij leefde in het nu en zou wel zien wat er van hem terecht kwam in de toekomst. 'En jij dan? Jij al grote plannen?' vroeg hij nieuwsgierig en begon zich om te kleden.

Indra trok ook zijn shirt uit en zuchtte. Hij had nog geen idee wat hij hierna wou doen. De meeste tijd kon hij enkel aan zijn ouders denken, die nog steeds onbekend waren. Denken aan een universiteit was daar natuurlijk niets bij en had dan ook een kleinere prioriteit voor Indra. 'Misschien ga ik wel studeren, ik weet het nog niet. Wie weet wat er allemaal op ons pad komt. Reizen lijkt me ook wel heel erg gaaf.'

'We moeten eerst dit jaar zien af te maken en daarna zien we wel weer verder.' Hij gaf zijn vriend een stootje tegen zijn schouder aan en dronk vervolgens de halve inhoud van zijn bidon leeg. Hij was vanochtend nog naar een feeder geweest, dus voorlopig zou hij het wel volhouden met zijn water en het eten uit de kantine. Hoewel er niets beters was dan bloed, kon hij ook altijd genieten van het eten dat de kantinejuffrouw hen serveerde. 'Nou, kom op slome.' lachte hij. 'Ik weet zeker dat je een stuk sneller bent met kleren als Kyla bovenop je ligt.' grapte hij nog en slingerde zijn tas over zijn schouder.

Hij gooide zijn eigen bidon naar Ailen toe, toen hij over Kyla begon, en lachend kleedde hij zich snel om, voordat hij nog zo'n opmerking zou krijgen. 'En jij dan? Heb jij niet een oogje op iemand?' vroeg Indra verbaasd. Er liepen genoeg leuke meiden op school rond, Ailen kon vast wel een leuke meid te pakken krijgen. Met zijn tas over zijn schouder liep hij achter Ailen aan de kleedkamer uit.

'Nope.' verzekerde hij zijn vriend en stopte zijn bidon in zijn tas en liep over de gang heen. 'Niemand op het oog.' Het was ook nog waar ook: hij had op dit moment echt niemand op het oog. Hij stond er natuurlijk wel voor open, maar als het er niet was, was het er niet; zo simpel was het. 'Ik zie wel wat er komen gaat.' Hij was zo'n typisch voorbeeld van iemand die in het moment leefde: wat er zou gaan komen, daar kwam hij vanzelf wel een keertje achter.

'Er is over een week ongeveer een feest, Kyla organiseert het of zoiets... Anders dan gaan we er ook heen? Wie weet wat je daar dan allemaal spot!' Indra had wel weer eens behoefte aan een avond feesten en los gaan. De lessen vermoeide hem nu al, terwijl ze nog geen twee weken bezig waren na de vakantie. 'Er komt vast een of andere absurde dress-code, maar dan sneaken we wel gewoon naar binnen.'

'Kyla geeft een feest?' Het verbaasde hem niets. Kyla's "groep" organiseerde altijd aan het begin van het jaar een feest. Hoe ze het voor elkaar kregen wist hij zelf ook niet: praktisch alle feesten waren verboden op campus, tenzij de school ze zelf organiseerde. En toch, toch kreeg Kyla het ieder jaar voor elkaar om een feest te organiseren, en niet iets kleins, nee: Als Kyla het organiseerde was het groot. 'Ik vind het prima.'

'Ja, ze organiseert altijd feesten, maar ze betrekt mij er nooit in. Ik ben soms nogal klunzig,' lachte hij, ' en ik ben nou ook niet bepaald een mastermind voor feesten en stomme dresscodes.' Maar hij moest wel toegeven, het waren altijd geweldige feesten. En meestal belandde hij dan samen met Kyla in één kamer, nog een pluspunt van de feesten, omdat de leraren alles dan voor één avondje door de vingers zagen.