De gymzaal

Madeline had een rood jurkje aan. Haar haren waren gekruld, en in haar haren had ze een rood doekje gewonden, zodat ze er nog enigszins uitzag als roodkapje. Ze had zwarte lak ballerina's aan, meteen klein hakje eronder een een huidskleurige panty. Emma had gewild dat ze nog een mandje bij zou hebben, maar daar had ze zelf niet mee ingestemd, ze schaamde zich sowieso al: wat als mensen haar outfit helemaal niets vonden.

Emma keek haar vriendin met een blije glimlach aan. 'Ik vind dat je er echt heel erg mooi uitziet, Maddie,' zei ze vriendelijk en haakte haar arm in die van Madeline. 'Het gaat vast leuk worden. En..' Ze werd rood en keek om haar heen of niemand meekeek. 'D-denk je dat Sydney er ook zal zijn?' Emma had al een tijdje een enorme crush op hem. Niet dat ze ooit echt met hem had gesproken... Hij zag waarschijnlijk alleen de echt mooie en populaire meisjes zitten.

Madeline haalde haar schouders verlegen op toen ze een compliment van Emma kreeg. 'Jij ziet er ook schattig uit.' zei ze zacht en haalde wederom haar schouders op bij haar vraag. 'Ik denk het wel, hij komt altijd naar dit soort feestjes, dus waarom niet naar deze?' veronderstelde ze en hoorde de muziek al dreunend opkomen vanuit de gymzaal.

Emma moest even giechelen toen Madelina zei dat hij er waarschijnlijk wel zou zijn. Nogmaals fatsoeneerde ze haar haren, jurkje en vleugels, voordat ze samen de zaal betraden. Emma keek haar ogen uit: Kyla had het echt prachtig ingericht. Mensen waren aan het dansen, stonden te kletsen of dronken wat. Pas toen realiseerde ze wat iedereen droeg: gewone, nette kleding. Geen verkleed kleren. 'M-maddie,' stotterde ze geschrokken.

Kyla stond te praten met de dj toen de deur openging en alle hoofde dezelfde kant opdraaide. In de deuropening stonden Emma en Madeline, precies zoals gepland in hun prachtige kostuums. Ze liet de muziek langzaam wegsterven en liep door de zaal naar hen toe. 'Wel, kijk eens wie we hier hebben. Roodkapje en Tinkerbell, wat schattig. Had ik niet gezegd dat het thema veranderd was...? Oeps.' giechelde ze onschuldig en sloeg haar armen over elkaar heen.

Madeline keek naar Kyla die naar hen toe kwam lopen en smeet het hoofdkapje dat ze om had af. Het huilen stond haar nader dan het lachen, maar ze zei niets: als ze uit zou halen naar Kyla liep deze avond al helemaal niet goed af voor haar. Ze wist dat dit een slecht idee was geweest en ze had nooit in moeten gaan op Kyla's aanbod. Het was slechts een kwestie van tijd geweest: Kyla had gewacht op het goede moment om hen voor schut te zetten.

Emma stond met een mond vol tanden en ze voelde hoe haar gezicht langzaam roder en roder werd. Dit werd alleen maar erger toen ze zag dat Sydney er ook was en naar hun keek. Dat was ook bijna niet onmogelijk, doordat Kyla alle aandacht op hun twee centreerde. 'Kyla, w-waarom?' stotterde ze nerveus en verdrietig. Ze sloeg haar armen voor haar borst heen, zodat haar jurkje grotendeels werd bedekt. 'Waarom moet je ons altijd hebben?' Ze zei het zacht, zodat enkel Kyla het zou horen.

'Ja, ik was ook verbaasd,' lachte Indra en dronk rustig van zijn drankje. Toen opeens de muziek zachter werd en iedereen stopte met praten, keek hij naar de gebeurtenis die iedereen's aandacht had. Hij hoorde Kyla's stem en zag twee meisjes, die hij herkende als Emma en Madeline, verkleed in de deuropening staan. Hij wist meteen wat er aan de hand was. Hij gaf zijn drankje aan Ailen en liep op Kyla af. 'Kyla, wat dóe je?' zei hij en pakte haar arm vast.

'Ik verwelkom onze speciale gasten, Roodkapje en Tinkerbell.' zei ze en trok haar arm los. Op Emma's vraag ging ze niet eens in. 'Misschien moeten jullie het vaker dragen, kijk al die aandacht die je krijgt. Jullie zouden me moeten bedanken.' zei ze met een klein glimlachje en draaide zich weer om, om aanstalten te maken weer terug de menigte in te lopen.

Ailen bleef achter met twee flesjes bier en keek toe. Dat bewees maar weer wat voor een trut Kyla was. Ze had altijd van die naaistreken en vooral bij meisjes zoals Emma en Madeline, die er niets over durfde te zeggen. Ze was laag, Kyla, maar iedere keer leek Indra er niets van te merken; iedere keer viel hij weer blind voor haar.

Madeline keek fronsend naar Kyla en Indra en draaide zich zonder iets te zeggen om, om terug te lopen. De tranen biggelde over haar wangen heen, waarom was ze dan ook iedere keer zo stom om er weer in te trappen. Ruw veegde ze de tranen weg, terwijl ze door de meisjes kleedkamer heen liep, richting de gangen.

Indra keek haar met een verafschuwde en ongelovige blik aan. Was dit het meisje waar hij altijd zoveel pret mee had? Waar hij van hield? Hij liep achter haar aan, pakte haar arm weer vast en nam haar mee naar een hoekje van de zaal. 'Hoe heb je dat nou weer kunnen doen?' riep hij kwaad uit. 'Die twee meiden stonden voor gek voor bijna de halve school. Wat een kutstreek! Ik kan het echt niet geloven dat je zoiets doet...'

'Wat? Het was gewoon een grapje, en daarbij zagen ze er nog niet eens verschrikkelijk uit. Kijk als ze als ze als één of andere weerwolf waren gekomen, dan hadden ze voor schut gestaan.' merkte ze op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Daarbij was het best wel grappig, ik kan er toch ook niets aan doen dat ze alles wat ik zeg geloven. Als ze het ook maar aan één iemand hadden gevraagd, dan hadden ze geweten dat ze helemaal geen kostuumfeest was.'

Emma wist niet wat ze moest zeggen en ze had net zoals Madeline tranen in haar ogen. Toch ging ze niet achter Madeline aan: wegrennen zou het alleen maar erger maken. Dus deed ze voorzichtig haar vleugeltjes af, gooide deze in de prullenbak en ging in haar groene jurkje de zaal binnen. Ze was doodnerveus en durfde niemand aan te spreken. Dus ging ze maar in een hoekje naast de tafels met eten staan.

Sydney maakte zich los van Dido toen de hele zaal stilviel. Hij kende de twee Moroi meisjes niet goed, maar hij had medelijden met hen. Eentje liep de zaal uit, terwijl de andere - dapper als hij het vond - gewoon de zaal inliep. Hij verontschuldigde zich bij zijn vrienden en wendde zich tot het meisje. 'Trek je niets aan van Kyla.' merkte hij op en schonk twee glazen drinken in. 'Hier,' Hij hield één beker naar haar toe.

Indra beet boos op zijn lip en schudde zijn hoofd. 'Nee, Kyla, het was niet grappig. Ze stonden bijna te huilen, maar je bent gewoon te blind en te koud om dat te zien. Je pést die meiden, Kyla, en ik hoef niets te maken te hebben met zulke mensen.' Even was hij stil en haalde toen een hand door zijn haren. 'Ik ben even helemaal klaar met je, Kyla. Sorry.' Hij draaide zich om en liep de menigte in om Ailen te zoeken.

Kyla fronste haar wenkbrauwen toen Indra van haar wegliep. 'Indra! Doe niet zo kinderachtig. Het was gewoon een grapje oké, ik wilde ze niet kwetsen.' zei ze verontschuldigend en liep achter hem aan. 'Ik ben niet koud, dat weet je net zo goed als ik, en grapjes moeten kunnen! Ik werd toch ook niet boos toen je laxeermiddelen in het kantine-eten had gestopt, dat was ook kinderachtig en flauw!'

Emma pulkte wat aan haar jurkje en besloot om toch maar weg te gaan, toen opeens Sydney voor haar stond. Met grote ogen keek ze hem aan en ze voelde hoe haar buik begon te kriebelen. 'Bedankt,' zei ze zachtjes en ze nam dankbaar het drankje aan. 'Ze had gezegd dat het een kostuumfeestje was. Ik-ik was dus als elfje. Als Tinkerbell.' Ze zuchtte en dronk van haar drankje, terwijl haar ogen Sydney niet verloren. Over zijn schouder zag ze hoe zijn vrienden naar hun keken. 'Je hoeft hier niet te blijven hoor,' zei ze verlegen.

Charlie liep fluitend door de gang heen, richting het feest. Misschien kon hij wel wat drank scoren en daarna gewoon gaan slapen. Toen hij de bocht omging, zag hij opeens een meisje lopen. Hij fronste toen hij haar kleding zag, en doordat ze voorovergebogen liep, kon hij de tranen niet zien. Ook kon hij haar dus niet herkennen. 'Oh, ik wist helemaal niet dat het feest een verkleedfeestje was,' lachte hij en legde zijn hand op haar schouder. 'Het is die kant op, hoor.'

Hij draaide zich om toen Kyla achter hem aan kwam. 'Je wilde ze niet kwetsen, maar het is wel gelukt.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en zuchtte. Hij stond in dubio: boos blijven of haar vergeven. 'Dat was iets anders. Daarmee zette ik niet op een feestje twee meiden, die sowieso overal al buiten vallen, voor schut. Én ik heb mijn excuses ervoor aangeboden. Iets dat jij nooit doet, Kyla. Je geniet van de aandacht dat je erdoor krijgt.'

Madeline keek op en keek in de ogen van Charlie, een van de Dhampir leraren hier op school. 'Dat was het ook niet.' snikte ze en veegde haar tranen van haar wangen af. 'En ik weet waar het is.' murmelde ze er nog achteraan. Ze had geen idee wat ze moest doen: hier blijven, of doorlopen. Het liefste wilde ze zichzelf opsluiten in de badkamer en er de aankomende week niet meer uitkomen.

Kyla keek hem aan. 'Ik heb net mijn excuses aangeboden!' riep ze naar hem en sloeg haar armen eveneens over elkaar heen. 'Nee, jij hebt de hele school praktisch voor schut laten staan, alsof dat beter is?!' riep ze over de muziek heen, die inmiddels weer aanstond. 'Je moet het niet zo serieus nemen. Het was een grapje, ze komen er heus wel weer overheen.'

Toen Charlie beter keek, zag hij dat ze huilde en niet zo'n klein beetje ook. Ook al was Charlie niet een erg sentimentele man, het deed hem wel iets als er een meisje voor hem stond met tranen. 'Oké, kom eens zitten,' zei hij vriendelijk en nam haar aan haar arm mee naar een bankje. Hij ging naast haar zitten en keek haar vragend aan. 'Wat is er dan gebeurd?' vroeg hij verward. Ondertussen bekeek hij haar aandachtig: ze was sowieso een moroi aan haar uiterlijk te zien, en anders had hij haar als dhampir vast wel gekend.

'Ze komen er heus wel overheen? Je weet wel dat je weer precies de twee meest kwetsbare meisjes van de school hebt gekozen?!' riep hij ook over de muziek uit. 'En Kyla, eerst zien en dan geloven. Wie weet wat ze hier aan overhouden!' Hij beet gefrustreerd op zijn lip en wist niet wat hij moest doen. Nog steeds stond hij in dubio: want anders dat hij boos was, bleef Kyla wel zijn vriendin. 'Persoonlijke excuses, Kyla.'

'Ik vind dat je er leuk uitziet.' complimenteerde hij haar en keek naar het jurkje. 'Je moet nooit iets geloven wat Kyla zegt en al helemaal niet als het om dit soort dingen gaat. Ze geniet er van om mensen zwart te maken.' vertelde hij haar en dronk zelf uit het glas. Hij wist niet wat er in zat, maar het was best lekker. Toen ze begon te praten keek hij achterom. 'Oh, ze kunnen ook wel even zonder me hoor.' verzekerde hij haar en glimlachte.