De binnenplaats

De binnenplaats wordt volledig omringt door de school. Het is in de buitenlucht, maar als het 's winters sneeuwt, of als het ontzettend slecht weer is, kan er een uitschuifbaar dak overheen worden geplaatst. De binnentuin is een vredige en rustige plek, met een fontein, een paar bankjes en een hoop rozenstruiken.

Samantha zat met haar boek op schoot op een van de bankjes in de binnenplaats. Ze had haar capuchon opgezet, omdat het best wel koud was, maar ze was zo geconcentreerd bezig dat ze het niet eens meer doorhad. Als er één ding was waar Samantha dol op was, dan was het wel geschiedenis. Ze las alle boeken, niet enkel over de Moroi cultuur, maar ook de geschiedenis van mens en Dhampir had ze allemaal gelezen. Op dit moment was ze bezig in een boek over Napoleon.

Connor liep met zijn handen in zijn zakken over de binnenplaats heen en met zijn pet ver over zijn ogen. Hij had weer eens met iemand gevochten - buiten de lessen om - en hij liep dan ook met een geweldig groot blauw oog rond. Maar gelukkig zag zijn tegenstander er nog veel erger uit. Opeens zag hij Samantha zitten en werd onmiddellijk zijn humeur beter. 'Sammie!' riep hij en rende naar haar toe, om naast haar te zitten. Hij sloeg haar boek dicht. 'Nu wil ik al je aandacht eens hebben!'

Samantha wist al bij het horen van zijn stem dat het Connor was die haar bruut verstoorde in haar leeswerk. Ze kon het niet van veel mensen hebben, maar van hem accepteerde ze het meestal wel. 'Het was echt een heel erg goed stuk was ik aan het lezen was, dus je kan maar beter een goede reden hebben, waarom ik al mijn aandacht op jóu moet vestigen.' lachte ze en trok zijn pet van zijn hoofd af. 'Zo, jij ziet er ook weer lekker uit. Wat heb je nou weer gedaan?'

Connor wou tegensputteren toen ze zijn pet af deed en met een zucht keek hij haar recht aan. 'Gevochten met die ene gast, die steeds maar mijn broertje moet hebben. Nou, hierna zal hij niet meer erover durven dromen om hem iets aan te doen,' grinnikte Connor en keek toen naar het boek. Een geschiedenisboek, uiteraard. 'Een goede reden? Ik ben je beste vriend, Samantha, daar is geen reden voor nodig!' lachte hij.

Sam zuchtte uit en zette zijn pet weer op. 'Weet je, ooit raak je nog een keertje écht gewond met dat vechten van jou.' waarschuwde ze hem en legde het boek naast zich op het bankje neer. 'Zelfs beste vrienden hebben redenen nodig, Connor.' lachte ze en gaf hem een por met haar elleboog. 'Dus, verzin maar iets - voor ik weer verder ga in mijn veel te spannende boek.'

Connor zuchtte en haalde zijn schouders op. 'Nou, als ze aan mijn broertje komen, dan komen ze aan mij,' zei hij heldhaftig en glimlachte toen naar haar. 'En dat geldt ook voor jou.' Hij keek goedkeurend toe hoe ze het boek weglegde en schoof nog wat dichter naar haar toe. 'Omdat- omdat....' Hij zweeg en dacht diep na. 'Omdat we al veel te lang niet meer iets leuks samen hebben gedaan! Wist je nog dat we alle geheime plekjes in de academie gingen rond speuren?'

Samantha keek hem aan en glimlachte kort. 'Weet ik, maar dat betekend niet dat je meteen iedereen in elkaar hoeft te slaan.' Het was een wonder dat hij in al die tijd nog niets had gebroken. 'Ja, dat weet ik nog. En dat we onszelf drie uur lang hebben moeten verbergen in één of andere veel te kleine kast omdat er patrouille was in precies díe hal.' lachte ze. Ze hadden er echt tot ver in de nacht ingezeten voordat ze eindelijk overal langs konden glippen, naar hun eigen kamers toe.