Kantine

-

Dido zat in haar eentje aan een tafeltje en keek naar haar hand. Een paar uur geleden had ze een verkeerde beweging gemaakt en had haar vechtpartner met zijn vuist vol haar hand geraakt. Haar linkermiddel- en ringvinger waren gekneusd geraakt, dus had ze de rest van de dag bij de ziekenboeg gezeten. Maar ze was gelukkig snel ontslagen en liep nu met een verbonden hand door school. Moeizaam kon ze maar haar eten opeten - ze was namelijk links.

Sydney had net gedag gezegd tegen een paar vrienden. Zij hadden nog les, terwijl hij voor vandaag al klaar was. Meestal dook hij zijn kamer in, of trainde hij buiten - maar vandaag wilde hij eerst iets eten. Nadat hij zijn bord had vol geschept en een beker had gevuld met drinken, liep hij langs te tafels om te zien of er nog plek was.

Dido pruilde gefrustreerd toen het bleek dat ze helemaal niets meer kon met dat stomme hand en ze besloot om alles maar te proberen met haar rechterhand. Toen ze geïrriteerd een pluk uit haar gezicht blies, zag ze opeens Sydney langslopen. Meteen stak ze haar hand - haar linker, verbonden hand - in de lucht, maar trok hem ook weer snel terug. 'Mijn imaginary vrienden willen vast wel even plaats voor je maken,' grinnikte ze, terwijl ze gebaarde naar de lege tafel waar ze aan zat.

Sydney keek om bij het horen van zijn naam en keek de kantine rond om te zien of er echt geen andere plaatsen waren. Het was dan geen lunchpauze, het was nog steeds verdomde druk. 'Ik denk het ook wel.' zei hij met een grijns en nam tegenover haar plaats. 'Wat heb jij met je hand gedaan?' vroeg hij verbaast, terwijl hij een patatje in zijn mond stopte.

Dido zuchtte en wees naar Connor, die paar tafeltjes verderop zat. 'Connor en ik moesten sparren tijdens gevechtstraining. Ik lette even niet op en toen raakte zijn vuist mijn open hand. Twee gekneusde vingers.' Ze stopte met haar rechterhand ook wat patatjes in haar mond - als dhampir moest je veel eten om op energie te blijven - en glimlachte vriendelijk naar Sydney. 'Hoe gaat het met jou?'

Sydney knikte begrijpend. 'Ah,' Hij lachte kort en haalde zijn schouders op. 'Prima hoor.' Het was raar om met zijn ex aan dezelfde tafel te zitten - samen. Normaal werd hij altijd omringt door vrienden. Natuurlijk praatte hij en Dido nog wel eens met elkaar, maar nooit zo... exclusief samen. 'Alles gaat z'n gangetje.'

Dido glimlachte vriendelijk naar hem en schoof wat ongemakkelijk op haar stoel toen ze zijn ongemakkelijke blik zag. 'Fijn dat alles goed gaat,' herhaalde ze ook en pakte weer een patatje, om deze op te eten. In haar opzicht was het helemaal niet raar om alleen met je ex te praten, maar blijkbaar had Sydney er nogal moeite mee. Tijdens hun relatie had Dido het ook vervelend gevonden dat hij constant zo geplakt zat aan zijn vriendengroep en dat ze tijdens schooltijd maar weinig samen waren. 'Hebben we niet zometeen samen les?' vroeg ze opeens.

Sydney keek op vanuit zijn eigen gedachten wereld en haalde zijn schouders op. 'Zou best kunnen, ik heb Slavische kunst.' zei hij met een oogrol en keek haar aan. Hij vond het nog steeds een van de meest nutteloze vakken op deze school, maar helaas was het verplicht. Ze waren hier nogal streng als het ging om het overslaan van lessen. Hij had het een paar keer uitgeprobeerd, maar dat had hem enkel meer werk bezorgd, dus had hij besloten de rest van de lessen - of in ieder geval de meeste - maar gewoon te volgen.

Dido moest lachen en trok daarna een treurig gezicht. 'Ja, ik heb zo ook Slavische kunst... Echt totaal geen zin in,' mompelde ze en keek hem toen nieuwsgierig aan. 'Nog plezier gehad tijdens het feest van Kyla? Ik ben er alleen aan het einde geweest, daarvoor had ik nog corfee.' Dido had in frustratie na een verloren wedstrijd een hangende dummy kapot getrapt - perongeluk! Ze kon gewoon totaal niet tegen haar verlies.

Sydney haalde wederom zijn schouders op. 'Het was wel oké, Kyla heeft nog twee meisjes voor schut gezet door te zeggen dat het een kostuumfeest was. Het was echt ontzettend laag, maar ik heb er eentje kunnen opvrolijken door met haar te dansen.' Hij had nog steeds geen idee hoe het meisje heette - ze had het hem wel verteld - maar namen waren van die dingen die hij nooit onthield.

Dido keek hem met grote ogen aan. 'Heeft ze dat echt gedaan? Het ondersteunt haar bitch-attitude maar weer eens,' zuchtte Dido. Ze wist meteen welke twee meisjes Kyla waarschijnlijk voor schut had gezet. Het waren altijd dezelfde. Met een trotse glimlach keek ze Sydney aan. Zulke gebeurtenissen waren de reden geweest waarom ze destijds smoorverliefd was geworden op Sydney. 'Dat is echt lief van je, Sydney,' glimlachte ze. 'Was dat niet Emma? Ik geloof dat ze een oogje op je heeft.' Ze gaf hem een plagerige knipoog en at verder.

'Ja kan wel, ik heb geen idee hoe ze heet. Ze was in ieder geval verkleed als Tinkerbell.' lachte hij. 'En daarbij, iemand moet toch opkomen voor die meisjes en aangezien niemand het deed, deed ik t maar.' vertelde hij en glimlachte kort. 'Ik snap nog steeds niet helemaal waarom Kyla bovenaan de voedselketen hier op St. Vladimir's staat, maar goed, dat zal dan wel aan mij liggen.' Ze was typisch zo'n voorbeeld van een beeldschone appel die van binnen uit langzaam aan het rotten was.

Dido zuchtte en schudde haar hoofd. 'Ik snap er ook niets van. En omdat ze Dhampirs niet aan kan, moeten de zwakkere Moroi meisjes onder haar lijden.' Gefrustreerd stak ze haar vork in de patatjes en beet er klagerig op. 'En het is toch absurd dat niemand het voor die meiden opneemt, behalve jij?' Dido kon zich snel ergens opgewonden over maken en vooral als het over onrechtvaardige dingen ging.

Dit was typisch het karakter van Dido: zich ergens over opwinden, terwijl ze er toch niet veel aan kon veranderen. 'Dido, jezelf zo opwinden erover heeft toch geen zin. Kyla doet en laat wat ze wil en tot ze hier van school af is, denk ik niet dat het gaat veranderen. Ook al zeg jij er iets van - of zelfs een leraar.' Zo was Kyla, en zo bleef Kyla. Wat je ook deed.

Dido keek hem aan en voelde hoe ze rustiger werd. Toen ze nog een relatie hadden, had hij dat ook altijd tegen haar gezegd. Zuchtend legde ze haar vork neer. 'Je hebt gelijk... Jammer genoeg. Ik wou dat ik haar kon confronteren met haarzelf en haar dus op een of andere manier laten stoppen met dat rare gedrag.' Haar lunch was op en ze stopte haar spullen weer in haar tas. 'Ik ben zo benieuwd naar de laatste beproeving van dit jaar... Ik hoorde dat de leraren er al druk mee bezig zijn.'

'Bespaar jezelf de moeite. Er zijn genoeg meiden die dat geprobeerd hebben, en die hebben er allemaal spijt van.' lachte hij. Zelf trok hij zich niets aan van Kyla. Hij had niets met haar te maken en als ze hem iets zou maken - zou ze het weten ook. Hij was niet bang om haar een dreun te geven. Ze was een Moroi en bij lange na niet de sterkste. 'Ja, ik ook!'

Maar al die meiden waren niet Dido. Wie weet wat zij allemaal tegen Kyla kon doen... 'Ik ben niet bang voor Kyla,' fronste ze en stond ondertussen op. 'Kyla gaat spijt hebben als ze bij míj iets probeert.' Ze moest lachen om haar woorden: alsof Kyla ooit iets bij aan dhampir zou doen. 'Ik heb gehoord dat er al allemaal geheime vergaderingen zijn... Ik hoop echt dat we het gaan halen!'

'Ja, ik weet ook niet wat ze allemaal aan het overleggen zijn. Er gaan allemaal verschrikkelijke geruchten rond over allerlei vreemde technieken die ze gaan toepassen en weet ik veel wat.' Eigenlijk maakte Sydney zich er niet zoveel zorgen over: hij was een goede leerling, dus waarom zou hij het niet halen?