Lerarenkamer

-

Luke liep met een tas over zijn schouder de lerarenkamer binnen. Hij had net een training gegeven aan de Novices die dit jaar zouden afstuderen van St. Vladimir. Hij was trots op zijn studenten, ze hadden de afgelopen jaren veel bijgeleerd en Luke was er geweest om hun voortgang mee te maken. Nu zakte hij tevreden neer in één van de comfortabele stoelen. Ondanks de vele Moroi leraren, stond er toch een koffiezetapparaat in de lerarenkamer die alle soorten en smaken koffie maakte.

Charlie had nog geen tijd gehad om zich om te kleden, dus kwam hij in zijn zweterige kleding de lerarenkamer binnenlopen. Hij zag al snel zijn broer zitten - Luke was bijna niet te missen door zijn lange, imposante lichaam - en zakte naast hem neer. Charlie had de hele ochtend lang vechttraining gegeven aan enkele studenten. Het was vermoeid geweest en hij had nu dus ook vreselijke behoefte aan koffie en voedsel. 'Hé Luke.'

'Hé,' Luke's jongere broer Charlie was naast hem komen zitten. Met een grijns liep hij naar het koffiezetapparaat om zijn volle mok er onderuit te pakken. 'Koffie?' Er van uitgaand dat hij dat wel wilde, zette hij Charlie's mok eronder en drukte hij op de knopjes die zijn favoriet begon klaar te maken. 'Zo, jij hebt ook niet stilgezeten vanochtend.' merkte hij op toen hij terugliep en weer ging zitten.

'Dat kun je wel zeggen... Ik ben kapot. Die kinderen weten niet van ophouden,' klaagde Charlie met een kleine glimlach. Enkele maanden geleden had hij in een gevecht een ernstige blessure opgelopen, zodat hij paar weken geen les meer had mogen geven. Nu was hij dus weer aan het intrainen, maar soepel ging het nog niet. Hij was heel snel al doodmoe. 'Ja graag, Luke,' zei Charlie dankbaar tegen zijn broer. 'Wat heb jij vandaag gedaan?'

'Vertel mij wat. De eindejaars Novices zijn niet te stoppen.' zei Luke grijnzend en pakte Charlie's mok onder het koffiezetapparaat vandaan. 'here you go, broertje.' Zelf nam hij ook nog eens een grote slok en haalde zijn schouders op. 'hetzelfde als iedere dag. Novices trainen voor hun grote dag. Iedereen is bloednerveus als ze alleen al denken aan de beproeving die hen te wachten staat aan het einde van het jaar. Maar ze komen er wel, tenminste, de meeste dan.' Sommige moesten er echt harder aan gaan werken mochten ze hun diploma willen en een volwaardige bodyguard worden.

Charlie boog zich over zijn kop koffie en dronk er gulzig van. Geërgerd zuchtte hij, toen zijn broer over de novices sprak. Vorig jaar trainden Luke en Charlie nog samen de novices, maar door zijn blessure kreeg hij nu de eerstejaars. Daar moest hij bij het begin beginnen en was het dus dodelijk saai. Bij de novices kon je ten minste nog weleens iemand naar de ziekenboeg brengen. 'Nu al bloednerveus?' lachte Charlie. 'Ze hebben nog een lange weg te gaan. Ik weet nog dat ik naar jouw beproeving kwam kijken... Die je natuurlijk makkelijk haalde.'

'Ze zijn bang omdat ze niet weten wat er komen gaat, en geen enkele leraar laat er een woord over los, wat ze enkel en alleen maar nog gefrustreerder maakt.' lachte hij en zette de mok weg. Hij wist zijn eigen beproeving nog levendig voor de dag te halen. Hij had het geweldig gevonden, de uitdagingen, het publiek: alles. Een grijns speelde dan ook nu over zijn lippen heen toen hij eraan terug dacht. 'Jij hebt het ook niet slecht gedaan in jou jaar, dat weet je.'

'Zelfs ík weet niet wat er komen gaat!' lachte Charlie en dronk zijn koffie in enkele slokken op. Hij stond al snel weer op om een nieuwe te halen en haalde zijn schouders grinnikend bij zijn broers woorden op. 'Ik was een egoïst in die tijd. Ik wou nooit hulp, ik wou zelf de held spelen en niemand mocht mijn glorie delen. Vandaar dat niemand mij dus wou als wachter en ik hier dus als leraar ben opgescheept. Met jou.'

'Maar ik wel.' Een onheilspellende glimlach stond op zijn gezicht toen hij terug liep naar het koffiezetapparaat en zijn beker opnieuw vulde: teveel koffie drinken bestond niet. 'Daar heb je gelijk in, je was een klein egoïstisch rotjochie. Maar je bent goed opgedroogd hoor.' stelde hij zijn broertje gerust. Ook al scheelde ze maar één jaar, Luke zag altijd altijd als zijn jongere broertje - iets wat Charlie vroeger niet al te leuk vond.

Nieuwsgierig boog Charlie over de tafel heen naar zijn broer. 'Wat gaan ze doen?' vroeg hij, nogal smekend, en vergat bijna zijn nog warme koffie. Zuchtend ging hij achterover zitten en grinnikte hij. 'Al heb ik het nog niet helemaal afgeleerd... Trouwens, wist je nog, vorige week, dat ik met die vrouw meeging naar haar huis na dat feest in de buurt? Vandaag belde ze me weer... Om gek van te worden.'

'Je weet dat ik het je niet mag vertellen, dus dat ga ik ook niet doen.' Luke volgde de regels van zij overste op en het is al jaren zo dat enkel de trainers van de Novices, die in het team zaten en de beproeving ieder jaar ontworpen, wisten wat er zou gaan komen. Hij was niet van plan om deze gouden regel te breken. 'Charlie, je bent volwassen, je moet een voorbeeld zijn voor de jongeren hier en dit is geen goed voorbeeldmodel.' lachte hij. Soms wist hij niet wat zijn jongere broertje allemaal uitspookte.

Charlie sloeg lachend op tafel en keek zijn broer met een grijns aan. 'Dat ik dat nog eens uit jóuw mond mocht horen... Hoeveel vrouwen heb jij niet in al die jaren gehad? En trouwens, ik hoef geen voorbeeld voor die jongeren te zijn, daar hebben ze jou en de andere leraren al voor.' Na zijn woorden over de test gromde Charlie ontstemd en legde hij zijn benen op de tafel, om zijn broer met een diepe frons aan te kijken. 'Kom op, Luke, als ik niet gewond was geraakt, dan had ik nu ook mogen mee doen! Ik heb het recht om het te weten!'

'Niet zoveel als jou Charlie,' verzekerde hij hem en dronk van zijn koffie die inmiddels was afgekoeld. 'Nee, je ziet het vanzelf wel net als alle anderen. Serieus, als ze erachter komen dat ik het iemand vertel dan lig ik uit de commissie en die positie ga ik niet op het spel zetten.' Er waren maar weinig leraren die die privilege hadden en die zou hij niet op het spel gaan zetten voor zijn broers nieuwsgierigheid. 'Zo bijzonder is het trouwens helemaal niet hoor.' Er waren altijd een paar basis testen die gedaan werden om basis vaardigheden te meten, er waren slechts enkele beproevingen die ieder jaar werden gewijzigd, om hun ware krachten te bewijzen.

'Oké, ik weet het, niet zoveel als ik,' zei hij trots en haalde een appel uit zijn zak, om er een flinke hap uit te nemen. Het was aandoenlijk om te zien hoeveel zijn broer gaf om zijn baan en om zijn studenten. Uit de rebel die hij vroeger was, was opeens een echte man gegroeid. Het zou hem niet verbazen als Luke over paar jaar al een gezin had: zo'n type was hij wel. 'Ik zorg dan wel dat ik in de commissie kom,' zei Charlie simpel en gooide een tweede appel naar zijn broer toe. 'Trouwens, een opkomend feest... Weet jij daar wat van? Ik hoorde enkele leraren erover praten.'

Luke ving de appel behendig op en nam er een hap uit. 'Succes broertje.' zei hij lachend toen hij zei dat hij wel in de commissie zou komen. 'Feest? Ik heb wel iets gehoord in de gangen van een paar Moroi studenten, maar ik weet er verder niet zoveel vanaf. Ze schijnen het nogal groots aan te gaan pakken,' Hij had de laatste tijd niet zoveel tijd om aandacht te besteden aan feestjes en dat soort zaken.

Charlie voelde hoe hij enthousiast werd bij het gesprek over een feest. 'Hopelijk wordt het groots! Die kinderen mogen wel eens wat pret hebben. En trouwens, er lopen hier genoeg leuke leraressen rond, wie weet waar ik beland.' Hij keek over zijn schouder naar een tafeltje waar enkele vrouwelijke leraren waren en knipoogde daarna samenzweerderig naar Luke. 'Ik ga weleens rondvragen wat voor feest er georganiseerd gaat worden. Wie weet of ik misschien wel kan helpen.'

'Volgens mij is het zo'n feest waarvan de studenten willen dat wij er niets vanaf weten.' lachte hij en keek om naar de vrouwelijke docenten achter hen. 'Oude flirt.' grapte hij tegen zijn broertje en gooide het klokhuis van de appel met een boog in de prullenbak. Het was haast onmogelijk om een feest te organiseren op campus zonder dat leraren erachter kwamen. Eens in de zoveel tijd werd er een feest georganiseerd door de school zelf, maar dat leek nooit goed genoeg te zijn.

'Dan gaan we party crashen, broer,' zei Charlie geamuseerd en keek toen op zijn horloge. 'Oh, shit, gotta run. Ik moet eerstejaars weer les geven.' Hij rolde met zijn ogen en pakte zijn spullen bij elkaar. 'Loop je mee? Jij moet toch ook naar het trainingsgebouw? Trouwens, heb jij mam de laatste tijd nog gesproken? Ik heb haar paar keer proberen te bereiken, maar ze nam maar niet op.'

'Party crashen?' herhaalde hij fronsend en begon hoofdschuddend te lachen. 'Zolang je niet in bed eindigt met een student vind ik alles prima.' Hij deed niet eens meer de moeite om zijn broertje tegen te houden in wat hij allemaal wilde doen. Soms was het gewoon beter om hem zelf in te laten zien dat zijn ideeën niet zo goed zijn als hij zelf dacht. 'Nee, ik heb haar ook al een tijdje niet meer gesproken. Ik denk dat ze het druk heeft met de kinderen.' Sinds alle drie haar zonen uit huis waren, had hun moeder zich aangeboden om op te passen op kinderen uit de buurt. Ze had echter nooit verwacht dat het zó druk zou worden: letterlijk elk kind uit de buurt kwam minimaal één dag per week bij haar thuis.

Charlie dacht na over de woorden van zijn broer en schudde daarna zijn hoofd. In bed belanden met een student zou hem niet overkomen: ten eerste gedroegen ze zich nog als kinderen, en ten tweede was het strafbaar. En hij wilde niet opnieuw de gevangenis in, al was het maar voor enkele dagen, zoals de vorige keer. Hij werd stil toen zijn broer het over hun moeder had. 'Ik ben blij dat ze zo druk is met de kinderen. Ze heeft gezelschap nodig en dat krijgt ze gelukkig. Zullen we haar maar weer eens gaan opzoeken?'